Reisupdate 3: Kurukshetra

Maandagochtend wilde ik eigenlijk de gurudwara verlaten omdat hier geen faciliteiten zijn die ik wel graag zou willen hebben zoals een douche, werkend toilet, warm water, een douchekop, een prullenbak en internet. Ik checkte uit maar de Sikhs hier vertelden me dat dit een goede en veilige plaats is om te blijven. Na de kaart bestudeerd te hebben (dit blijkt een centrale plaats te zijn) in het toilet, besloot ik na een ontbijt in de gemeenschappelijke eetzaal te blijven.

Ik ging op zoek naar een internetshop om mijn e-mail te zien. Twee uur heb ik door de stad gelopen, maar alle internetshops die er ooit waren geweest, waren inmiddels vergane glorie. Vervolgens viel ik van een gammele stoep. Mijn gezicht was afgezakt naar zeven dagen onweer. Dat werd opgepikt door een student die voorbij kwam op zijn brommer, dus die stopte en nam me mee naar Kurukshetra University. Ik deed iets waarvan ik gezegd had dat ik het nooit meer zou doen, namelijk (zonder helm natuurlijk) bij een Indiase jongen achterop de motor stappen. Het was wederom echter een fantastische ervaring.

Kurukshetra heeft een gigantische campus. Als ik mijn chauffeur moet geloven is er zelfs een afdeling religiewetenschappen. De internetcafés op de campus waren tamelijk vreemd. De Word versie was van voor 1997, hotmail, gmail en facebook konden niet geopend worden omdat Internet Explorer en Firefox ook nog uit de jaren ’90 stamden. Het updaten duurde 45 minuten. Daarna kon ik e-mailen en het reisverslag dat ik op mijn usb stick had staan naar Nederland sturen om te laten plaatsen. Wat ik niet besefte is dat er ondertussen ruim driehonderd Trojaanse virussen in mijn USB stick waren gekropen en een deel van mijn documenten onbruikbaar hebben gemaakt.

Er zijn in Kurukshetra weinig riksja’s en chauffeurs stoppen nooit om mij iets te vragen. Ik ben absoluut de enige blanke hier. Er is nauwelijks Engels te vinden op straat en ik ben heel blij dat ik het Hindi-schrift goed beheers.

Omdat er geen taxi’s op de campus waren, belde ik de tieners die me de avond ervoor geholpen hadden. Zij kwamen met de auto en namen me mee naar een ‘westerse’ plek zo’n 20 kilometer hiervandaan, waar we bij McDonalds hebben gegeten. Daarna sprak ik nog met Heimat af (de jongen uit de trein). Samen met zijn broer ging ik eindelijk wat nuttigs doen, namelijk naar Brahma Sarowar. Het was werkelijk fantastisch. Het is de grootste sarowar (watertank) van India. In de galerij aan de zijkant (die enkele kilometers lang is) zijn allemaal kleine shopjes met troep (met name roze knuffelberen en andere westerse zooi). Halverwege de sarowar ligt een brug. Aan de brug ligt een mandir en staat een gigantisch groot bronzen beeld van Krishna met Arjuna op zijn strijdwagen. We stopten voor Krishna en Heimat wilde een foto met mijn telefoon maken. Vervelend genoeg liet hij deze uit zijn handen vallen en toen was mijn nieuwe telefoon aan gruzelementen. Het is maar een telefoon maar als je allen reist wel erg handig (gelukkig heb ik mijn oude roze Nokia bij me ).

’s Avonds at ik met de Sikhs in de gurudwara. Ze zijn erg aardig maar de meesten spreken geen Engels, wel wat Hindi maar mijn Hindi grammatica is heel roestig. Nu leren ze me punjabi (Sikh taal). Ik weet in ieder geval al hoe ik beleefd een Sikh moet groeten. Ze wilden graag met me ontbijten; de volgende ochtend (woensdag) stond ik dus al om 8 uur naast mijn bid te trillen (het koelt hier af tot het vriespunt, ik slaap in mijn winterjas). Ik ontdekte dat de snoeren van de boiler doorgevreten waren en er überhaupt geen douchekop is. Gelukkig heb ik een waterkoker bij me, dus heb ik mijn haar in een emmer gewassen. Ik hoop dat ze die normaal niet gebruiken om hun achterwerk in te spoelen.

Om 9 uur ging ik weer naar Brahma Sarowar. Bij dag is het ook prachtig. De zon scheen en dan warmt het heel snel op naar zo’n graad of 25, misschien wel dertig. Ik kocht kleertjes voor Krishna, hoewel ik geen beeldje heb, en ook een paar lappen stof en een sjaal voor mezelf. Sjaals zijn onmisbaar hier. In de gurudwara is het verplicht en ik loop op straat ook een soort van gesluierd. Ik wens elke dag hier dat ik een burka tegenkom om te dragen.

Bij Brahma Sarowar is me (ik overdrijf niet) in vijf uur tijd zo’n tweehonderd keer gevraagd of ik met iemand op de foto wilde. Dat gezeur is slopend. Gelukkig stond er een grote feesttent waar een cultureel programma plaatsvond. Ik viel met mijn neus in de boter. Prachtige dans en muziek en uit al die duizenden mensen mocht ik doorlopen naar voren en op een soort van loveseat tussen het parlement van Haryana plaatsnemen op de eerste rij. Regelmatig kwam er iemand met een detector om te checken of er een bom was geplaatst in deze luxe stoelen. Ook de lokale pers heeft me goed vastgelegd.

In en rondom de Sarowar heb ik verschillende tempels bezocht. Vreemd genoeg is er eigenlijk geen Krishna tempel in de Sarowar zelf. Ook is er geen mens te vinden in de tempels, dus ik kom er graag. Brahma Sarowar, waar ik verwachtte veel spiritualiteit en devotie te vinden, is vooral een plek om rond te lopen en spullen te kopen. De tempels lopen niet goed. Behalve eentje… buiten de Sarowar is een gigantische Iskcon tempel (hare Krishna) te vinden. De tempel is erg groot, en er is ook een school en hier is natuurlijk veel over Krishna te vinden. Ik ben er niet lang genoeg naar mijn zin geweest, omdat ik gevolgd werd.

Aan het einde van de middag ging ik naar het Krishna Museum. Omdat het tegen sluitingstijd liep, ben ik er maar ruim een uur geweest. Wat opviel was dat er veel beeldhouwkunst te vinden was uit Orissa en dat de kunstvoorwerpen vooral Krishna als kind en jonge man betroffen. Er waren veel afbeeldingen en kunstvoorwerpen van Krishna met tamelijk erotisch standjes met zijn geliefde Radha.

Het museum sloot om vijf uur en ik kan ondertussen blindelings de weg naar de gurudwara vinden. Het oversteken blijft een probleem (soms kijk ik ook de verkeerde kant op, het verkeer rijdt hier ‘Engels’).

De Sikhs vragen me elke avond om met hen te dineren. Ze vertelden me dat dit een uitzondering is. Normaal maken ze geen contact met vrouwen hier, maar omdat ik ‘zo’n goed hart heb’ of iets dergelijks brengen ze graag zoveel mogelijk tijd met me door. We eten dat op het bed van iemand en verschillende Sikhs lopen dan in en uit. Ik ken hier nu vier mensen die Engels kunnen op een populatie van weet ik niet hoeveel Sikhs. Overigens zijn er alleen mannen hier. Zij werken hier voor de gurudwara en sommige slapen hier. Hun families zijn thuis. Heel soms komt een vrouw, zus of andere verwant langs.

Vanochtend heb ik de gurudwara bezocht waar ik bij in de buurt slaap. Het is de grootste gurudwara van Kurukshetra. Het is een prachtige plek. Rond de middag kwam één van de tieners; hij bracht met op de motor naar Jyotisar. Ik ben er ondertussen aan gewend om zonder helm achterop te kruipen. Vervelend aan deze chauffeur is wel dat hij mobiel belt (met één hand aan zijn stuur) en dan ook eens 80 kilometer per uur rijdt. Maar dat is hier heel normaal.

Jyotisar is de plek waar Krishna de Bagavad Gita aan Arjuna openbaarde. Het is een interessante plek, zo’n zes kilometer buiten de stad. Opmerkelijk genoeg waren er weinig bezoekers. De boom waaronder Krishna de Bhagavad Gita geopenbaard heeft, was prachtig. Het is een bayan boom en die zijn zeer kunstig. Daarna gingen we naar het planetarium voor een half uurtje. Dat ging met name over ruimtevaart en over een meisje uit Karnal (hier in de buurt) dat aan een ruimte expeditie had deelgenomen. Ik werd teruggebracht met de motor en bezocht daarna in mijn eentje twee gurudwara’s. Ik wilde één specifieke gurudwara zien, maar de riksja bestuurder zette me af bij de verkeerde en aangezien ik geen punjabi lees, had ik het niet door. De mensen vonden het fantastisch dat ik langskwam. Ze vroegen me om te blijven slapen. Over de gastvrijheid niet te klagen. Overigens heb ik hier ook het bed van guru grand sahib (het heilig boek van de Sikhs) mogen zien.

Achter op de motor ging ik naar de gurudwara die ik werkelijk wilde bezoeken. Deze gurudwara zou heel dicht bij een mandir staan en de sarowar (water) delen. Omdat ik met een Sikh was, ging ik eerst de gurudwara in. Daarna vroeg ik of de mandir ook in de buurt was en ja, dat was het geval. Maar van de Sikh mocht ik daar niet naar toe gaan, want – zei hij – “we don’t change”. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Morgen ga ik terug voor alleen de mandir. De gebouwen staan ook echt bovenop elkaar.

Vanochtend attendeerde één van de Sikhs me er overigens op dat ik in de krant stond. Dus ik ging naar het tankstation en vroeg in mijn beste Hindi om de krant. En ja hoor, met foto en al. Vandaag ben ik overigens gevraagd om op de radio te spreken. Tijdens mijn vorige reis in India ben ik op TV geweest. Ik denk dat als ik hier een tempel laat bouwen en er als een godin in ga zitten, dat er een hele nieuwe cultus kan ontstaan. Ik ben overigens niet van plan om het te proberen.