Delhi Ayodhya en Varanasi

Donderdag gingen we (Martijn arriveerde in de nacht) naar het kantoor voor het boeken van treintickets in Delhi. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit Delhi want die stad hebben we vorig jaar volledig uitgekamd. Het boeken van een ticket was wederom niet simpel. De eerste trein ging pas in de avond vanaf een ander station, namelijk vanaf Old Delhi. Omdat Martijn het rode fort nog nooit had gezien, hebben we dat fort bezocht. Er was gigantisch veel veranderd ten opzichte van 4 jaar geleden. Nergens kon je meer op of in, je mocht niet naar de randjes lopen om foto’s te maken en als je de verkeerde kant op liep, werd je teruggefloten. Het fort uit de zeventiende eeuw is en blijft mooi om te zien alleen de vervuiling en aanslag is enorm. Het begint een grauwe massa te worden. Ze zijn op dit moment bezig met de restauratie en het schoonmaken, maar daardoor is het ook een bouwput en niet aantrekkelijk om te zien.

In de toeristenbuurt van Delhi had ik bij aankomst in Delhi op 7 december al een zaakje gevonden waar op westerse wijze koffie wordt gemaakt. Het is een restaurantje waar rustige boeddhistische muziek gedraaid wordt (het is ook relatief heel duur) en de eigenaar lijkt uit de kant van Tibet vandaan te komen. In Delhi is dit restaurantje één van de weinige rustpunten en aangezien ik dol ben op koffie, hebben we daar koffiegedronken en een thali gegeten (een thali is een bord met vakjes met verschillende gerechten).

We arriveerden een uur van tevoren op station Old Delhi voor de trein naar Ayodhya. De trein had een uur of 2 vertraging en er werden zeiltjes uitgedeeld om op de grond te kunnen zitten (op de grond liggen uitwerpselen, spuug en afval). Interessant genoeg waren de zeiltjes een soort van misdrukken van verpakkingsmateriaal. Het betrof verpakkingsmateriaal van yoghurt met Arabisch en Hebreeuws schrift. We hebben een poging gedaan ons Hebreeuws op te halen en de mensen vonden het fascinerend.

De sleeperclass waar we mee reisden was tamelijk vol. Sommige mensen sliepen met zijn tweeën op een plank. Je kunt namelijk ook beslissen om met zijn tweeën een plank te delen maar eigenlijk wordt het dan veel te vol. Martijn en ik hadden ieder een eigen plank, maar ook dan is het nog niet erg comfortabel. Gedurende de nacht stapten er toch ook mensen in en uit hun bedden en er waren geen gordijntjes die de planken van het gangpad afschermden.

De trein kwam met 4,5 uur vertraging aan in Ayodhya. Het was ondertussen al half 11 in de ochtend. Ayodhya oogde meteen al niet toeristisch. In de buurt van het station waren enkele hotels en guesthouses. Daarvoor moest je echter wel over zandpaadjes tussen allerlei pluimvee en varkens door. Gek genoeg waren de vier hotels in de buurt van het station allemaal vol. Er bleek niet veel meer over te zijn dan een mandir. Maar ja, daar wilde ze geen ongetrouwde gasten. Gelukkig pikte iemand op straat op dat we een hotel zochten en hoera, er bleek een eind verderop nog iets te zijn, namelijk het Raam hotel.
Ayodhya is een naargeestige stad. Veel panden zie eruit alsof er al 20 jaar niemand meer in is geweest. De gevels zijn afgebrokkeld en zwartgeblakerd. Deze stad lijkt getekend te zijn door de strijd die heeft plaatsgevonden tussen moslims en hindoes. In 1992 hebben Hindoes hier een moskee afgebroken (handmatig) om dat deze precies op de plek gestaan zou hebben waar de god Raam geboren zou zijn.

Ik wilde die plek graag zien en ook is Ayodhya een belangrijke plaats voor Jains, dus redenen genoeg om Ayodhya te bezoeken.
In de middag bezochten we Ram Janam Bhumi, de plaats waar Ram geboren zou zijn. De beveiliging van de mount hermon in Israël verbleekte totaal bij de beveiliging hier. Er stonden verschillende schutterstorens met natuurlijk de bijbehorende wapens. Wij moesten al onze spullen afleveren behalve portemonnee en paspoort. We werden aan de hand van ons paspoort gescreend, er werd gebeld (vermoedelijk naar de ambassade?) en we mochten verder. Het pad was een soort van lange wachtrij voor een attractie die volledig omhuld was met een raster. We liepen dus enkele kilometers door een lange, smalle kooi en zijn circa 5 keer door bewakingspoortjes gegaan waar we gefouilleerd werden. Ik was nog in het bezit van een herriestopper en een papierenzakdoekje. Zelfs die heb ik achter moeten laten. Op de plaats waar Ram geboren zou zijn, stond een soort van hutje met een aantal beelden erin. Vanuit de kooi kon je het op een meter of 8 afstand zien. Eigenlijk was het onbenullig klein. Boven het beeld hing een soort van blokker klok, dat neemt voor mij dan weer het gevoel van sacraliteit weg.
Van de moskee was dus niets meer te vinden. We slenterden rond op zoek naar een belangrijke Jain tempel. Onderweg passeerden we verschillende hindoetempels maar veel ervan waren gesloten. Zo ook de Jain tempel. Gelukkig kwam er iemand om de sloten van de deur te doen en die liep met ons rond door de tempel. Toch voelt zoiets meer als een museumbezoek en je vraagt je af wanneer en welke mensen deze tempel bezoeken.

In de avond aten we heerlijk Indiaas (maar dit bleek achteraf toch voor beiden dodelijk te zijn) en daarna gingen we naar een authentiek toneelspel over het leven van de god Ram (Ram lila). Het was erg leuk, en er waren veel mensen uit Ayodhya (het is overigens gratis). Wel was het in Hindi natuurlijk dus voor menig toerist niet interessant.
’s Nachts werd Martijn ziek. Ik ben om 3.00 op zoek gegaan naar flessen water en de rest van de nacht was een drama. In de ochtend liep ik naar het station om tickets te boeken. De dag ervoor had ik het ook al geprobeerd maar toen moest hij perse een kopie van ons paspoort hebben. Die kopie was uiteindelijk gelukt maar toen ik vanochtend terugging, kreeg ik zowel mijn geld, reserveringsformulier en de kopieën teruggeduwd want de trein reed vandaag niet (gisteren zeiden ze dat die vandaag wel zou rijden). De bus was voor Martijn geen optie dus noodgedwongen hebben we een nacht bijgeboekt.

Vandaag ben ik alleen door Ayodhya heengelopen. Ik had ergens een witte ui in de lucht gezien, dus dat betekende een gurudwara. Helaas bleken alleen de bovenste drie van de tien lagen af te zijn. In mijn beste hindi heb ik naar een andere gurudwara gevraagd maar ik bleef maar van het kastje naar de muur gestuurd worden. Toen ben ik maar naar de meest populaire tempel van Ayodhya gegaan, de Hanuman Garhi tempel. Het had dezelfde vorm van cultus als de Mansa Devi tempel in Haridwar. Ik snap nu hoe het werkt. Voor de tempel ingaat, koop je onderaan bij een winkeltje een doosje met mitai (zoete ronde balletjes) en/of een bloemenkrans. Vervolgens ga je de tempel in en ga je in de rij staan duwen bij een ruimte. In die ruimte staan aan de rechterkant en linkerkant van het beeld van hanuman tempelbedienden. Je duwt ze jouw spulletjes in de hand en vervolgens halen ze 1 mitai uit het doosje en de rest krijg je terug. Dat is dan gezegend voedsel (ik heb de overige balletjes aan de bedelaars op de stoep uitgedeeld, aangezien ik geen fan ben van de meeste mitai).Het hele tempelcomplex lijkt dus vooral een plek voor donaties en het aanbieden van mitai aan de god te zijn.

Ondertussen heb ik wel mijn synthetische lap stof uit Kurukshetra naar een kleermaker gebracht. Je kunt hier eigenlijk niks kant en klaar kopen. Alles moet naar een kleermaker maar die spreken vaak geen Engels. Misschien is dat de reden dat ik de enige toerist ben die inheems gekleed gaat. Vanavond heb ik het setje opgehaald. De kleermaker had mijn verhoudingen niet helemaal goed begrepen dus toen ik er als een worst ingepropt zat, ben ik maar weer terug gegaan. Ter plekke heeft hij het gefikst. De prijs was overigens echt dorps, namelijk 1,60.

Vandaag zijn we met de trein naar Varanasi gegaan. We arriveerden om 15.00. Hoewel ook ik onderweg mezelf steeds minder goed begon te voelen, konden we het toch niet laten om naar de heilige rivier de Ganges te gaan. Als je hierbij de Ganges overlijdt, word je direct verlost uit de kringloop van dood en wedergeboorte. We zijn met een boot over de Ganges gevaren en kwamen uit bij het gedeelte waar elke avond rituelen voor de Ganges (die als goddelijk gezien wordt) worden uitgevoerd. Het was prachtig om te zien en er waren veel toeristen. De combinatie van lijklucht en wierook werd mij echter teveel. Achteraf bleek het niet vreemd te zijn dat ik er niet meer tegen kon. Toen we een uur later aankwamen in het hotel moest ik gigantisch overgeven. Ik denk van hetzelfde voedsel waar Martijn twee dagen geleden ziek van is geworden, want ik heb de laatste 2 dagen vooral fruit en biscuitjes gegeten (zeeeeer trage spijsvertering dus). Ik zit nu met een kotszakje naast me. Het uploaden van de foto's laat dus even op zicht wachten.

Onze kamer hier is fantastisch. We zitten deze ene nacht dat we in Varanasi verblijven, vlak aan de Ganges en hebben een balkon met uitzicht op de Ganges. Ik ben benieuwd of ik morgen meer van de religieuze sfeer kan ervaren. Toch sta ik ook elke keer weer verbaasd. De heilige die samen met mij van Haridwar naar Delhi is gereisd en me zijn stoel aanbood in de general class heeft me gisteren via facebook een aantal pornofoto’s gestuurd die er niet om liegen (met mijn naam erin gefotoshopt). Het druist totaal in tegen mijn idee van religiositeit en ik ben dan ook regelmatig teleurgesteld over wat achteraf ‘de ware aard’ of intentie blijkt t